دورهمتنفصل ۲ - جدایی و تاوان 

م_۲_۳_۱

T-2.III.1

^۱آمرزش تنها با رها شدن نور درونی، در درون تو پذیرفته می‌شود.^۲از زمان جدایی، دفاع‌ها تقریباً به تمامی برای دفاع در برابر آمرزش و در نتیجه حفظ جدایی استفاده شده‌اند.^۳این به طور کلی به عنوان یک نیاز برای محافظت از بدن دیده می‌شود.^۴بسیاری از تمایلات بدنی که ذهن‌ها درگیر آن می‌شوند از این باور تحریف شده ناشی می‌شوند که بدن می‌تواند به عنوان وسیله‌ای برای دستیابی به «آمرزش» استفاده شود.^۵درک بدن به عنوان یک معبد تنها نخستین گام در اصلاح این تحریف است، زیرا تنها بخشی از آن را تغییر می‌دهد.^۶آن تشخیص می‌دهد که آمرزش از نظر فیزیکی ناممکن است.^۷با این حال، گام بعدی این است که بدانیم معبد اصلاً یک سازه نیست.^۸قداست حقیقی آن در محراب درونی است که سازه بر گرد آن ساخته شده است.^۹تاکید بر سازه‌های زیبا نشانهٔ ترس از آمرزش و عدم تمایل به رسیدن به خود محراب است.^۱۰زیبایی واقعی معبد را نمی‌توان با چشم فیزیکی دید.^۱۱از طرف دیگر، بینایی روحانی به هیچ وجه نمی‌تواند سازه را ببیند زیرا آن رؤیت کامل است.^۱۲اما می‌تواند محراب را با وضوح کامل ببیند.

م_۲_۳_۲

T-2.III.2

^۱برای اثربخشی کامل، آمرزش در مرکز محراب درونی قرار دارد، جایی که جدایی را از بین می‌برد و تمامیت ذهن را بازیابی می‌کند.^۲پیش از جدایی، ذهن در برابر ترس آسیب‌ناپذیر بود، زیرا ترس وجود نداشت.^۳جدایی و ترس هر دو اشتباهاتی هستند که برای بازسازی معبد و برای باز شدن محراب برای دریافت آمرزش باید محو شوند.^۴این جدایی را با قرار دادن یگانه دفاع مؤثر در برابر همهٔ پندارهای جدایی در درون تو بهبود می‌بخشد و تو را کاملاً آسیب‌ناپذیر می‌کند.

م_۲_۳_۳

T-2.III.3

^۱پذیرش تاوان از سوی همگان تنها یک موضوع مربوط به زمان است.^۲به نظر می‌رسد که این به دلیل اجتناب‌ناپذیر بودن تصمیم نهایی با اراده آزاد تضاد داشته باشد، اما اینگونه نیست.^۳تو می‌توانی وقت‌گذرانی کنی و توانایی به تعویق انداختنِ بسیار زیادی داری، اما نمی‌توانی به طور کامل از آفریدگارت که محدودیت‌هایی را برای قابلیت تو در کژآفرینی تعیین کرده است، جدا شوی.^۴یک ارادهٔ زندانی وضعیتی را ایجاد می‌کند که، در نهایت، به تمامی تحمل‌ناپذیر می‌شود.^۵میزانِ تحملِ درد ممکن است بالا باشد، اما بدون محدودیت نیست.^۶در نهایت همه، هرچند مبهم، شروع به تشخیص این می‌کنند، که باید راه بهتری باشد.^۷هرچه این تشخیص استوارتر می‌شود، به یک نقطهٔ عطف تبدیل می‌شود.^۸این در نهایت رؤیت معنوی را دوباره بیدار می‌کند، و به طور همزمان سرمایه‌گذاری در بینایی فیزیکی را تضعیف می‌کند.^۹سرمایه‌گذاری متناوب در دو سطحِ ادراک معمولاً به عنوان تعارض تجربه می‌شود، که می‌تواند بسیار حاد شود.^۱۰اما نتیجه به اندازه خداوند قطعی است.

م_۲_۳_۴

T-2.III.4

^۱رؤیت روحانی به معنای واقعی کلمه نمی‌تواند خطا را ببیند، و تنها به دنبال آمرزش است.^۲تمام راه‌حل‌هایی که چشم فیزیکی به دنبال آن است زایل می‌شوند.^۳رؤیت روحانی به درون می‌نگرد و بی‌درنگ تشخیص می‌دهد که محراب آلوده شده است و نیاز به بازسازی و محافظت دارد.^۴در حالیکه کاملاً از دفاع درست آگاه است از دیگر دفاع‌ها گذر می‌کند و فراتر از خطا به حقیقت می‌نگرد.^۵آن به دلیل قدرت رؤیتش، ذهن را در خدمت خود قرار می‌دهد.^۶این قدرتِ ذهن را دوباره برقرار می‌کند و باعث می‌شود که به طور فزاینده‌ای قادر به تحمل تاخیر نباشد، زیرا متوجه می‌شود که تنها درد غیرضروری را اضافه می‌کند.^۷در نتیجه، ذهن به طور فزاینده‌ای نسبت به آنچه که زمانی به عنوان نفوذهای بسیار جزئی ناراحتی در نظر می‌گرفت، حساس می‌شود.

م_۲_۳_۵

T-2.III.5

^۱فرزندان خداوند سزاوار آسایش کامل هستند که از اعتماد کامل حاصل می‌شود.^۲تا زمانی که به این هدف نرسند، آن‌ها خودشان و قدرت خلاقیت حقیقی‌شان را در تلاش‌های بیهوده برای آسوده‌تر کردن خود با ابزارهای نامناسب تلف می‌کنند.^۳اما ابزار واقعی از پیش فراهم شده است، و هیچ تلاشی از جانب آن‌ها را در بر ندارد.^۴آمرزش تنها هدیه‌ای است که به دلیل ارزش خود محراب، شایسته تقدیم شدن در محراب خداوند است.^۵آن کامل آفریده شده است و کاملاً شایسته دریافت کمال است.^۶خداوند و آفرینش‌هایش کاملاً به یکدیگر وابسته هستند.^۷او به آن‌ها وابسته است زیرا آن‌ها را کامل آفریده است.^۸او به آن‌ها صلح خودش داد تا متزلزل نشوند و فریب نخورند.^۹هرگاه بترسی فریب می‌خوری، و ذهنت نمی‌تواند به روح‌القدس خدمت کند.^۱۰این تو را را با دریغ کردن نان روزانه‌ات گرسنه می‌کند.^۱۱خداوند بدون فرزندانش تنها است و آن‌ها بدون او تنها هستند.^۱۲آن‌ها باید یاد بگیرند که به دنیا به عنوان وسیله‌ای برای شفای جدایی نگاه کنند.^۱۳آمرزش تضمینی است که آن‌ها در نهایت موفق خواهند شد.