دورهمتنفصل ۲ - جدایی و تاوان 

م_۲_۴_۱

T-2.IV.1

^۱اکنون تاکید ما بر شفا است.^۲معجزه وسیله است، آمرزش اصل است و شفا نتیجه است.^۳صحبت از «معجزهٔ شفا» به معنای ترکیب کردن نامناسب دو مرتبه از واقعیت است.^۴شفا معجزه نیست.^۵آمرزش یا معجزهٔ نهایی یک درمان است و هر نوع از شفا نتیجهٔ آن است.^۶نوع خطایی که آمرزش برای آن بکار می‌رود بی‌ربط است.^۷همهٔ شفا در اصل رهایی از ترس است.^۸برای انجام این کار نمی توانی خودت هراسان باشی.^۹تو به دلیل ترس خودت، شفا را درک نمی‌کنی.

م_۲_۴_۲

T-2.IV.2

^۱یک گام مهم در طرح آمرزش، خنثی کردن خطا در همه سطح‌ها است.^۲بیماری یا «نادرست‌اندیشی» نتیجه سردرگمی سطح است، زیرا همیشه مستلزم این باور است که آنچه در یک سطح اشتباه است می‌تواند بر سطح دیگر تأثیر منفی بگذارد.^۳ما از معجزات به عنوان وسیله‌ای برای تصحیح سردرگمی سطح یاد کرده ایم، زیرا همه اشتباهات باید در سطحی که در آن رخ می‌دهند اصلاح شوند.^۴تنها ذهن قادر به خطا است.^۵بدن تنها زمانی می‌تواند اشتباه عمل کند که به فکر اشتباه پاسخ می‌دهد.^۶بدن نمی‌تواند خلق کند، و این باور که می‌تواند، یک خطای اساسی است، و همهٔ نشانه‌های بیماری جسمی را ایجاد می‌کند.^۷بیماری جسمی نشان دهندهٔ اعتقاد به جادو است.^۸تمام تحریفی که باعث جادو شد بر این باور استوار است که یک توانایی خلاقانه در ماده وجود دارد که ذهن نمی تواند آن را کنترل کند.^۹این خطا می‌تواند به دو شکل باشد. می‌توان باور کرد که ذهن می‌تواند در بدن کژآفرینی کند، یا بدن می‌تواند در ذهن کژآفرینی کند.^۱۰وقتی فهمیده شود که ذهن، تنها سطح آفرینش، نمی‌تواند فراتر از خود بیافریند، هیچ نوع سردرگمی هم لازم نیست رخ دهد.

م_۲_۴_۳

T-2.IV.3

^۱تنها ذهن می‌تواند بیافریند زیرا روح از پیش آفریده شده است، و بدن یک وسیلهٔ یادگیری برای ذهن است.^۲وسیله‌های یادگیری به خودی خود درس نیستند.^۳هدف آن‌ها صرفاً تسهیل یادگیری است.^۴بدترین کاری که استفاده نادرست از یک وسیله یادگیری می تواند انجام دهد این است که در تسهیل یادگیری شکست بخورد.^۵به خودی خود قدرتی برای معرفی خطاهای یادگیری واقعی ندارد.^۶بدن، اگر به درستی درک شود، آسیب ناپذیری کفاره را با کاربرد دو لبه به اشتراک می گذارد.^۷این به این دلیل نیست که بدن یک معجزه است، بلکه به این دلیل است که ذاتاً در معرض تفسیر نادرست نیست.^۸بدن تنها بخشی از تجربه تو در دنیای فیزیکی است.^۹توانایی‌های آن می‌توانند بیش از حد ارزیابی شوند و اکثرا نیز بیش از حد ارزیابی می‌شوند.^۱۰با این حال، انکار وجود آن در این دنیا تقریباً غیرممکن است.^۱۱کسانی که این کار را انجام می‌دهند، درگیر شکل ناشایسته‌ای از انکار هستند.^۱۲اصطلاح «ناشایسته» در اینجا تنها به این معنی است که نیازی نیست که از ذهن با انکار کردن آنچه بی‌ذهن است محافظت کرد.^۱۳اگر کسی این جنبه ناگوار قدرت ذهن را انکار کند، خودِ قدرت را نیز انکار می‌کند.

م_۲_۴_۴

T-2.IV.4

^۱تمام ابزارهای مادی که شما آن‌ها را به عنوان درمان بیماری‌های بدن می‌پذیرید، بیان دوبارهٔ اصول جادو است.^۲این نخستین گام برای این باور است که بدن بیماری خود را می‌سازد.^۳تلاش برای درمان آن از طریق عوامل غیرخلاق، دومین گام اشتباه است.^۴با این حال، به این معنا نیست که استفاده از چنین عامل‌هایی برای هدفهای اصلاحی بد است.^۵گاهی بیماری چنان به اندازهٔ کافی در ذهن نفوذ می‌کند که باعث می‌شود شخص به طور موقت به آمرزش دسترسی نداشته باشد.^۶در این مورد، شاید عاقلانه باشد که از یک رویکرد مصالحه‌آمیز برای ذهن و بدن استفاده شود، که در آن به چیزی از بیرون، به طور موقت باور شفابخش داده شود.^۷این به این دلیل است که آنچه که به هیچ وجه نمی‌تواند به نادرست‌اندیشان، یا بیماران یاری کند، افزایش ترس است.^۸آن‌ها در حال حاضر در یک حالت ضعف‌ شده توسط ترس قرار دارند.^۹اگر پیش از موعد در معرض یک معجزه قرار بگیرند، ممکن است دچار وحشت شوند.^۱۰این به احتمال زیاد زمانی رخ می‌دهد که ادراک وارونه، این باور را القا کرده باشد که معجزات ترسناک هستند.

م_۲_۴_۵

T-2.IV.5

^۱ارزش آمرزش در شیوه‌ای که بیان می‌شود نیست.^۲در واقع، اگر به درستی استفاده شود، ناگزیر به هر طریقی که برای گیرنده مفیدتر است بیان می‌شود.^۳این بدان معناست که معجزه برای دستیابی به اثربخشی کامل باید به زبانی بیان شود که گیرنده بتواند بدون ترس آن را بفهمد.^۴این لزوماً به این معنا نیست که این بالاترین سطح ارتباطی است که او قادر به انجام آن است.^۵اما به این معنا است که این بالاترین سطح ارتباطی است که او اکنون قادر به انجام آن است.^۶تمام هدف معجزه بالا بردن سطح ارتباط است نه کاهش آن با افزایش ترس.